Inwoners van Alphen aan den Rijn, Boskoop en Rijnwoude, medeburgers
Het stormt in Nederland de laatste tijd flink. Letterlijk, maar ook figuurlijk, in politieke zin. De VVD likt zijn veren, de SP blijkt een echte stormvogel te zijn en de PVV lijkt haar aura van onaantastbaarheid kwijt te zijn. Groot worden én het koningshuis afkraken zijn duidelijk twee onverenigbare zaken. Zelfs Henk en Ingrid slikken niet álle onzin, zo blijkt.
Intussen worden, en SP-er Jo Schriek schreeuwt dat van de daken, de PvdA en het CDA, ooit hét centrum van politieke macht en aanzien, gemarginaliseerd.
Cohen is een aardige, intelligente, man, die als ‘oppositielijder’ probeert het de coalitie met goede argumenten moeilijk te maken. Ikzelf heb daar veel sympathie voor, maar het lijkt niet te werken. Niet alleen krijgt hij daarmee qua beleid weinig voor elkaar, maar verliest hij ook nog drommen kiezers. Het is duidelijk dat de PvdA een meer ‘op de barricaden’ figuur nodig heeft, en die heeft de partij in Spekman gevonden. Merkwaardigerwijze zetten de sociaal democraten deze onversneden strijder niet in als boegbeeld, als vervanger van Job Cohen, maar als partijleider Daarbij moet de man noodzakelijkerwijs op de achtergrond blijven. Andersom lijkt me een veel logischer combinatie, maar ja, zo onlogisch kennen we de PvdA toch? Vandaag of morgen komen ze er wel weer bovenop, maar op een snelle revival hoeven we niet te rekenen, zolang de SP doet, wat de PvdA nalaat.
Met het CDA is het nog veel ernstiger gesteld. Eigenlijk is het al mis sinds Lubbers het CDA neerzette als ‘brede middenpartij’ en daarbij zijn ‘natuurlijke’ achterban, de christelijke kiezers, verloochende. Het was (en is) immers niet aan te nemen dat de christelijke partijen (CU en SGP zijn er ook nog) samen veel meer kiezers trekken dan er praktiserende gelovigen zijn. Maar die C in CDA leverde te weinig kiezers op, dus liet de partij haar christelijke gezicht verbleken, ging eerst islamieten een toevlucht bieden (maar die hadden dat allang, bij de PvdA) en later iedereen die niet rechts of links, of zelfs rechtdoorzee was. Dan wordt het bedrijven van een politiek waarin christenen zich kunnen herkennen, natuurlijk wel erg moeilijk. De CDA-kiezers die de christelijke waarden voorop stelden, zochten steeds vaker hun heil bij de Christen Unie, en velen die niet alleen deze waarden zagen verbleken, maar ook de hele maatschappij zagen verloederen, stemden voortaan VVD. Hoe christenen kunnen kiezen voor de PVV, begrijp ik, met Ruth Peetoom, totaal niet, maar zelfs daarheen spatte het voorheen zo hechte CDA kiezersvolk.
Medeburgers, ik wijt het huidige echec van zowel PvdA als het CDA aan het verschijnsel van de ‘Klevende Kiezer’ waarover ik een paar jaar geleden al een blog schreef. De kiezer die helemaal niet kiest, maar wél stemt. En stemt op de partij waarop hij altijd stemde. PvdA en CDA konden van alles fout doen, hun ‘klevende kiezers’ zorgden er wel voor dat de gevolgen binnen de perken bleven. Zoiets gaat natuurlijk goed tot het fout gaat, en dán vliegen de stukken in het rond. Als gevolg mogen beide partijen weer helemaal opnieuw beginnen een kiezerspubliek te vergaren. Wat er nu gebeurt is geen politieke verkoudheid, maar een levensgevaarlijke infectie. Ik heb de indruk dat men daar bij de PvdA nog niet achter is, maar het CDA, bij gebrek aan politiek leider nu geleid door predikante Ruth Peetoom, lijkt dat wel door te hebben.
Dat CDA, gewend om op elk politiek niveau de touwtjes in handen te hebben, heeft de laatste jaren niet alleen zetels, maar ook veel politieke macht verloren. Vele carrière politici, van wethouders tot ministers, zagen en zien hun politieke toekomst in duigen vallen, nu hun ‘machtige’ ambities niet langer worden gedragen door de politieke werkelijkheid. Deze, intern machtige, CDA factie heeft door de merkwaardige ‘gedoog’ manoeuvre van Maxime Verhagen c.s. nog wat uitstel van executie gekregen, maar iedereen ziet toch wel in dat met de volgende verkiezing de bijl valt.
Want, eerlijk gezegd, staat ons kabinet toch voor vrijwel alles waar een zichzelf respecterend CDA niet voor zou mogen staan. Dát ziet de modale CDA-er ook wel in, met als gevolg een nieuwe partijlijn die haaks staat op dat, ook door het CDA onderschreven, regeerakkoord!
Dát levert een, voor buitenstaanders, interessant duel op tussen degenen die de belangen van de CDA kiezer voorop stellen, en degenen die jarenlang hebben mogen denken dat hun persoonlijke belang ook het CDA belang was. Degenen die dan ook direct al gingen denken in de richting van afsplitsing. Misschien niet eens zo’n gek idee, want dan kan de rest tenminste rustig een nieuwe richting te kiezen, zonder nog jarenlang al die oude partijknarren te moeten verdragen.
Maar hoe het ook loopt, het lijkt compleet uitgesloten dat het enthousiaste meewerken aan het huidige gedoogakkoord ooit in lijn kan worden gebracht met de nieuwe lijn van ‘COMPASSIE’ die Jacobine Geel (ook al een theologe) binnen het CDA partijdenken heeft gebracht. Dát kraakt, óók in de plaatselijke politiek!
Kortom, het CDA breekt, óf zelf, óf met het kabinet!
beleefalphen 